Ως μαμά είναι πολλά αυτά που έχω αποφασίσει ότι θα κάνω για τα παιδιά μου. Πράγματα που δεν είναι απολύτως ενστικτώδη, που έπρεπε να σκεφτώ για να δω αν κάνοντάς τα, θα τα ωφελήσω τελικά. Το να φροντίσω για το φαγητό τους, τα ρούχα τους ή να τα υπερασπίζομαι όταν χρειάζεται, οκ, είναι αυτονόητα.
Ξέρετε όμως κάτι;
Κατέληξα ότι ποτέ δεν θα κάνω για χατήρι τους συγκεκριμένα πράγματα, όσο και να το ζητάν ή να βαριούνται να τα κάνουν μόνα τους. Για τον απλούστατο λόγο ότι θέλω να μεγαλώσω παιδιά που θα μπορούν να συνυπάρχουν με τον υπόλοιπο κόσμο αργότερα. Δεν αρκεί μόνο να φροντίζω για τις καθημερινές τους ανάγκες, πρέπει να έχω υπόψιν και τις μελλοντικές. (Για να μη με βρίζουν οι σύντροφοί τους αργότερα).
Και τα ακόλουθα 5 + 1 είναι κάποια από αυτά!
- Δεν μαγειρεύω δεύτερο φαγητό.
Γιατί έτσι. Μία φορά μαγειρεύω κάθε μέρα, και αν θέλουν θα φάνε. Δεν τους ζορίζω, αν δεν πεινάνε δεν τρώνε. Αποτέλεσμα; Αγαπούν φαγητά που εγώ στην ηλικία τους σιχαινόμουν (με παρακαλούσαν προχθές να τους φτιάξω φακές). Αν δεν θέλουν φαγητό και προτιμούν ένα τοστάκι, ας φάνε αν μπορούν να το φτιάξουν μόνοι τους. Το φαγητό μένει για την επομένη.
- Δεν κάνω τις εργασίες του σχολείου.
Εντάξει, αυτό χρειάστηκε μεγάλη δύναμη από πλευράς μου. Γιατί όταν έχεις το επτάχρονο αγόρι μπροστάσου, να χαζεύει, να θυμάται ότι θέλει χυμό, να θέλει πιπί, να θέλει ότι του κατέβει για να αποφύγει τη φωτοτυπία… ε, μπορεί και να σκεφτείς «φέρτην εδώ την άτιμη να τη συμπληρώσω να τελειώνουμε σήμερα!». Αλλά δεν… Και μπράβο μου που κρατιέμαι!
- Δεν υποχωρώ σε γκρίνιες.
Αν είστε ευγενικοί, ακούω. Αν όχι, δεν. Τόσο απλό. Και αν θέλετε να κοπανιέστε στο πάτωμα, κάντε το σε άλλο δωμάτιο. Αποτέλεσμα; Θυμάμαι μία φορά να χτυπάει τα πόδια του στο πάτωμα ο μεγάλος απαιτώντας κάτι, και δύο ο μικρός. Τέλος. Οι φράσεις ξεκινάνε με «παρακαλώ μαμά» όταν θέλουν κάτι πλέον.
- Δεν φτιάχνω τα σπασμένα παιχνίδια.
Τί γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί αν το έσπασε κατά λάθος και το βλέπω ότι υποφέρει, εντάξει, θα το σκεφτώ να το αντικαταστήσω. Αλλά αν το έσπασε επειδή είχε νεύρα… ε, όχι αγάπη μου… κι εγώ έχω νεύρα αλλά δεν σπάω τα πιάτα γιατί μετά δεν θα έχεις πού να φας! Η φράση «θα το πάω στο μάστορα» πλέον δεν τους πείθει, κατάλαβαν από πέρυσι πως ό,τι πάει στο μάστορα δεν επιστρέφει ποτέ.
- Δεν καθαρίζω το δωμάτιό τους.
Δεν μιλάμε εδώ για γενική καθαριότητα, αυτή φυσικά και την κάνω εγώ. Αλλά δεν στρώνω σε καθημερινή βάση το κρεβάτι τους, δεν μαζεύω τις πυτζάμες τους, δεν βάζω τα σιδερωμένα στα συρτάρια τους, δεν καθαρίζω το γραφείο τους, δεν σκουπίζω το χαλί τους. Αυτά είναι δικές τους δουλειές, και τις κάνουν και πολύ καλά. (Τί λέγαμε πριν για τους μελλοντικούς συντρόφους;;;;)
- Δεν τους αγοράζω φίρμες.
Δεν αγοράζω ούτε για τον εαυτό μου φίρμες. Θα επιλέξουμε μια πολύ καλή μάρκα στα παπούτσια αλλά γιατί είναι θέμα φυσιολογίας. Στα ρούχα, που έχουν μια διάρκεια ζωής το πολύ ένα χρόνο (μεγαλώνουν γρήγορα λέμε) δεν θα δώσω 50€ για μία φόρμα….
Αυτά είναι μερικά που αποφάσισα ότι δεν θα κάνω… Όσο μεγαλώνουν έχω και κάποια άλλα υπόψιν, αλλά αυτά θα σας τα πω σε λίγα χρόνια, αν συνεχίζω να γράφω.
Εσείς πώς το βλέπετε το θέμα; Υπάρχει κάτι που κάνετε ή δεν κάνετε ποτέ;
The post 5+1 πράγματα που δεν κάνω για τα παιδιά μου appeared first on Oops... Blogara!.