Θυμάμαι ήμουν μία σταλιά πλάσμα και όπου κι αν πήγαινα έσερνα μία κούκλα μαζί μου. Έπρηζα την μαμά μου για ένα αδερφάκι, μέχρι που μία μέρα η ευχή μου και η μεγάλη μου επιθυμία έγιναν πραγματικότητα!
Η μικρή ήρθε στον κόσμο μας κι εγώ θυμάμαι ακόμα ολοζώντανα τη στιγμή που έζησα όταν χτύπησε το τηλέφωνο στη θεία μου…
«Η μαμά γέννησε την αδερφούλα σου!!!»
Ούρλιαζα μες στο σπίτι από τη χαρά μου και δεν έβλεπα την ώρα να περάσουν οι μέρες για να δω την μικρή μου αδερφή! Ο μπαμπάς μου με είχε πάει στο Μητέρα να δω τη μαμά και έχω είχα πάρει ένα μικρό λούτρινο να χαρίσω στη μικρή. Είχα στενοχωρηθεί τόσο πολύ που δεν είχα μπορέσει να τη δω και από την άλλη είχα τόση χαρά που είχα δει τη μαμά μου.
Οι μέρες πέρασαν και η μαμά μαζί με την μικρή ήρθαν σπίτι. Η θεία μου με πήγε μετά από λίγη ώρα να συναντήσω την αδελφή μου για πρώτη φορά…
Ανέβηκα στον 3ο όροφο με τις σκάλες τρέχοντας , μπήκα σπίτι και κοντοστάθηκα στο χολ. Η μαμά μου ήταν στην κουζίνα κι εγώ έτρεξα στην κρεβατοκάμαρα.
Μέσα σε μία ψάθινη καλαθούνα ήταν μία τσουπωτή, πανέμορφη μπέμπα με ροδαλά μαγουλάκια! Της κράτησα το μικροσκοπικό χεράκι της και δεν πίστευα στα μάτια μου!!!
Το όνομα της, της το διάλεξα εγώ! Την κούκλα που έσερνα παντού την είχα ονομάσει Χριστίνα και ήταν η παρέα μου και η φανταστική μου αδερφή. Έτσι αφού είχα αποκτήσει μία καταδική μου ολοζώντανη αδερφή το όνομα αυτής ταίριαζε απόλυτα με το Χριστίνα και οι γονείς μου δεν έφεραν καμία αντίρρηση!
Ο χρόνος κυλούσε και την αδερφή μου την είχα σαν τα μάτια μου. Την πρόσεχα πολύ και ΔΕΝ τη ζήλεψα ποτέ! Όσο μεγάλωνε τόσο περισσότερο παίζαμε και δενόμασταν.
Παιχνίδια, σκανδαλιές, συνομωσίες, μυστικά… Την κάλυπτα, με κάλυπτε, την διάβαζα… Έχουμε περάσει απίστευτες στιγμές και πολύ δυνατές μαζί!
Μεγαλώνοντας είχαμε τα καβγαδάκια μας κυρίως για τα ρούχα, τις εξόδους μας, αλλά ΠΑΝΤΑ μας έδενε και μας δένει μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ αγάπη!
Ήρθαμε ένα «τσικ» ακόμα πιο κοντά όταν και οι δύο μας γίναμε μαμάδες. Αυτή η περίοδος νομίζω πως ήρθε να ολοκληρώσει τη μεταξύ μας σχέση! Ακόμα και τα παιδιά μας έχουν 6 μήνες περίπου διαφορά.
Είναι το άλλο μου μισό κυριολεκτικά! Ο άνθρωπος που ζητούσα για να αισθανθώ ολοκληρωμένη. Έναν άνθρωπο που ζητούσα απεγνωσμένα από μικρό παιδί στη μαμά μου!
Σαν χαρακτήρες είμαστε τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες ταυτόχρονα! Μα τόοοσο ίδιες! Σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα και μία ματιά πολλές φορές αρκεί!
Ως μεγαλύτερη βέβαια ακόμα την πρήζω… Μου βγαίνει η μαμά από μέσα μου καμιά φορά, αλλά ξέρει κι εκείνη πως το κάνω μόνο για το καλό της! Το έχουμε εμείς τα μεγαλύτερα αδέρφια αυτό… Μας βγαίνει το ένστικτο της προστασίας και όσο μεγαλώνουμε ΔΕΝ φεύγει με τίποτα και ούτε πρόκειται νομίζω!
Είναι ωραίο να έχεις έναν ολόδικο σου άνθρωπο να μοιράζεσαι τη ζωή σου. Να είναι αίμα σου… Είναι ωραίο να έχεις αδέρφια!
Δεν θα μπορούσα ΠΟΤΕ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς την Χριστίνα! Είναι από τα πολυτιμότερα δώρα που μου έχει χαρίσει η μαμά μου!
Αχ βρε Χριστινάκι, πόσο πολύ σ’αγαπώ τελικά…;
The post Η μικρή μου κούκλα… appeared first on Oops... Blogara!.